सबैले जान्नै पर्ने श्रीमद्भागवतगीतामा जीवनको वास्तविक अर्थ
ध्यायतो विषयान्पुंस: संङ्गस्तेषुपजायते ।
संङ्गत्सञ्जायते काम:कामात्क्रोधोभिजाएत्ते ।।६२।।
क्रोधाद् भबति सम्मोह: सम्मोहात्स्मृतिविभ्रम:
स्मृति भ्रंशात् बुद्धिनाशो बुद्धिनाशात्प्रणस्थति।।६३।।
जो ब्यक्ती आफ्नो इन्दृयहरुलाइ आफ्नो बसमा राख्न सक्दैन र आफैँ इन्दृयहरुको बसमा पर्दछ, त्यस्तो ब्यक्ती इन्दृय(नाक, कान,आँखा, जिब्रो र छाला) हरुको अवश्यक्ताको बिषयहरुको चिन्तन गर्न थाल्दछ। आँखाले कुनै राम्रो चिज देखेपछी उ तिनै बिषयमा आसक्त हुन्छ। त्यो चिज प्रतिको सामिप्यता बढ्दछ या भनौँ आकर्षण बढ्दछ, उ नजिक बन्न खोज्दछ।
हरेक इन्दृयहरुमा आसक्ति उत्पन्न हुन्छ। हरदिन उ त्यो चिज प्रतीको आकर्षणले शिथिल हुन्छ। आकर्षणले बिस्तारै प्राप्तिको इच्छा या काम उत्पन्न हुन्छ। आफ्नो इच्छा प्राप्तिको लागी उ हरक्षण भौँतारिन्छ।
यदी इच्छा प्राप्ती भएन भने उस्मा क्रोध (रिस्) उत्पन्न हुन्छ। क्रोधले मानिसलाइ जलाउँछ,सिथिल बनाउँछ। क्रोधले मानिसमा मोह उत्पन्न गर्छ। मोह भन्नाले लठ्ठ पर्नु, समर्पित हुनु, बेहोसी बन्नु, सबै तन मन धन सोही बिषयको प्राप्तिमा लगाउनु हो। त्यसरी आफ्नो सारा मस्तिष्कको लगाव सो बिषयमा लागाउँदा स्मरण शक्ती नष्ट भएर जान्छ। सम्झने शक्ती पलायन हुन्छ। कुनै कुराको हेक्का हुँदैन। अब के गर्ने, मेरो भोलिको काम के हो? कुनै चिजको संझना रहँदैन । के सही के गलत, को आफ्नो को पराइ, को नजिक को टाढा, केही छुट्याउन सक्तैन। त्यसपछी उस्को बुद्धी नाश भएर जान्छ। बुद्धी बिनाश भएपछी उस्ले अप्राकृतिक कार्य गर्न थाल्दछ र मानिसको बिनास हुन्छ।
