यो माटोको कसम,
साच्चै ! मलाइ तिमी मन पर्यो ।
ढाटेको हौन,
ती उकाली, ओराली, भञ्ज्याङ् चौतारी काट्ने साहारा नै तिमी बन्यौ ।
अझ भनौ,
तिमी भन्दा तिम्रो कल्पना नै साहारा बन्यो मेरो लागि ।
मान्छेको मन पनि कस्तो है ?
कतै एकै नजरमा बस्ने, कतै अनायसै घृणा जाग्ने ।
त्यस्तै,
मेरो मनले मलाइ नै च्यालेन्ज गर्दै भनेको थियो कि,
`तैले उसलाइ मन पराउछ्स ।´
र इमान्दारीताका साथ भन्नू पर्दा,
म पनि तिमी प्रती लुब्द नभएको हैन ।
म मूर्ख,
तिम्रो सुकोमल हात समाउदै कल्पनामै उकाली चड्दै थिए,
तिनै हातको साहारामा थामिदै ओरालो नझरेको पनि हैन,
अझ आत्मिय त भञ्ज्याङ् काट्दै,
छेवैको चौतारीमा तिम्रो काखमा मेरो टाउको अडिएको,
र तिमले मेरो कपाल सुम्सुम्याएको पल थियो ।
बिरबलले नभेटेको मैले,
हाम्री प्यारी छोरिले `बाबा मामुले कुटि ।´
भन्दै मलाइ पोल लगाएको,
र तिमलाइ आँखा झिम्क्याउदै तिनैजना अङ्गालोमा बेरिएको सम्म सम्झन भ्याएछु ।
तर,
जब तिमलाइ त्यो उकालिमा कसैको हात समाएर,
रमाउदै हिडेको देखे,
अनि तिम्रो सुशील ओठबाट फुत्किएको कुटिल आवाज सुने,
आफ्नै `श्रीमान´ लाई `ज्वाइँ´ शब्दले सम्बोधन गर्दै भन्दै थियौ :
`ज्वाइँ मेरो हैन आमाको हात समाउनुस गार्हो हुन्छ उकाली चड्न ।´
तब छागाबाट खसे जस्तो भए,
र मेरा सबै सपनाहरुलाइ तिलान्जली दिदै सम्झे,
तिमी त सिन्दुर पोते नलाएकी `बिबाहिता सुन्दरी´ रैछेउ ।
